Nú er liðið ár ...

Það er ýmsilegt sem manni grunar ekki að maður eigi eftir að ganga í gegnum á sinni lífsleið. Hver hefur ekki hugsað að allt það erfiða sem kemur fyrir aðra komi ekki fyrir mann sjálfan? Áhyggjulaus og óhagganlegur svífur í gegnum lífið. Sem er raunin hjá sumum. Oft er sagt að ekki sé lagt á mann raunir sem maður komist ekki í gegnum.

Að missa barnið sitt og syrgja barnið sitt er eitthvað sem foreldrar eiga ekki að ganga í gegnum. Að vera í því ferli að ákveða útlit og kaupa legstein fyrir gröf barnsins síns er eitthvað sem ætti ekki að vera hluti af lífsleiðinni.

En þetta er staðan hjá mér. Nú er ár liðið síðan Björgvin Arnar tók seinasta andadráttinn í örmum mínum. Þessi tímamót hafa reynst mér erfiðust en önnur undanfarið ár. Erfiðari en jólin og afmælið hans. Það er erfitt að lýsa tilfinningunni og koma henni í skiljanleg orð.

Það er víst engin rétt leið að syrgja en flestir syrgjendur fara samt í gegnum sömu stigin þó svo að þeir fari ekki í gegnum þau í sömu röð. Það er list að stjórna hugsunum sínum en ekki að láta hugsanir og tilfinningar stjórna sér. Hver dagur ber með sér óteljandi hugsanir og tilfinningar sem þeim fylgja. Og hvernig er þá rétt að lifa lífinu?

Í gegnum þessi ár sem ég fékk að eiga með Björgvini og allt sem hann þurfti að ganga í gegnum þurfti ég að læra þessa list að stjórna mér. Í svona erfliðleikum þá er ekki hægt að hleypa sér í sorg á hverjum degi. Til að getað tekið þátt í lífinu og látið allt ganga upp sem gera þurfti þá var nauðsynlegt að hugsa vel um sig. Hugsa vel um að vera ekki of þreytt og að láta ekki hugsanir draga sig niður. Það vita allir að lífið gengur miklu betur með bjartsýni og jákvæðni. Þó svo að skrítið sé að tala um bjartsýni og jákvæðni í þessum samhengi þá er það staðreynd að það tvennt og að geta haldið í einhverja von getur haldið manni gangandi.

Í dag er þetta orðið lífsstíll hjá mér og þarf ég nú að passa mig að taka mér stundir þar sem ég leyfi mér að falla í sorg og hleypa því út, ekki alltaf að ýta þessum hugsunum og tilfinningum frá mér. Ég er búin að kvíða þessum degi í nokkra daga. Finnst svo ótrúlegt að það sé ár liðið síðan Vinir Björgvins hlupu fyrir hann í Reykjavíkurmaraþoninu og ár síðan ég var með hann heima seinustu dagana og ár síðan minningarathöfnin var haldin.

Mér finnst erfitt að hugsa til þess að tíminn líði svona og það verður alltaf lengra og lengra síðan að ég faðmaði hann og knúsaði og hann talaði við mig og sagði mér hve hann elskaði mig mikið. Ef aðeins ég ætti eina ósk að upplifa það allt aftur.

Samband okkar var svo sérstakt. Hann treysti á mig í einu og öllu. Húmorinn og hláturinn var ríkjandi í okkar sambandi og kærleikurinn á sterum. Björgvin Arnar var svo kærleiksríkur, hlýr, fyndinn, klár og yndislegasta barn sem hægt er að hugsa sér.

Ég sakna hans svo mikið að mig verkjar.

Þú átt alltaf þinn stað í mínu hjarta elsku Björgvin Arnar.

Þín mamma.