Vonin

Á þessum tíma fyrir um ári síðan þá var ég við það að missa vonina á að Björgvin myndi öðlast betri heilsu. Þá beið ég eftir niðurstöðu blóðrannsóknar sem var send til Bandaríkjanna hvort hann væri með tiltekinn sjúkdóm sem læknarnir töldu 99% líkur á.

Ég vissi að ef staðfesting kæmi þá væri engin von.

Árin á undan voru ólýsanlega erfið en alltaf hélt ég áfram baráttunni þar sem ég átti von sem var minn kraftur í að hlúa að Björgvini í einu og öllu. Ég hélt svo fast í hana. En svo fékk ég að lifa lífinu án vonar. Að finna vonleysið og berjast við hugann sem leitaði í neikvæðar hugsanir um hvað framundan væri. Mikilvægt var að gera sér grein fyrir því að allar hugsanirnar áttu rétt á sér þó svo að best væri að reyna að hafa hemil á þeim og lifa fyrir hvern dag. Mikilvægt var að láta sorgina ekki ná tökum á sér og ekki sökkva sér djúpt í hana á hverjum degi.

Þessir smáu hlutir, brosin og fallegu orðin voru þá dýrmæt.

Frasar frá Björgvini:

Björgvin: Afi, átt þú náttföt?
Afi: Já já
Björgvin: en a amma náttföt?
Afi: Já já.
Björgvin: Já svona alveg eins og ég? með beinagrind á?

Allý: hver krotaði á vegginn?
Björgvin: það var einhver krakki sem gerði það.

Mamma: Þú ert strákurinn minn.
Björgvin: Já en Magga á mig líka.

Björgvin: Mamma, þegar þú ert dáin þá getur þú ekki staðið, labbað, sitjið, hlægjið og tiplað á tám upp fjall.

Mamma: Hvað viltu læra þegar þú ferð í tónlistarskóla?
Björgvin: Harmonikku eða horn.

Björgvin: Mamma, erum við lengi í helgarfríi?
Mamma: Já í tvo daga.
Björgvin: Nei, mig langar að vera lengi lengi lengi í helgarfríi, alveg í hálftíma! :)

Ást
Ásdís og Eyrún Arna